Defektoskopia
Defektoskopia – dział badań nieniszczących (NDT) zmierzających do wykrycia nieciągłości materiału. Wykrywane są wady materiału takie jak: wtrącenia, ubytki korozyjne, pustki, pęknięcia, odwarstwienia, łuski, szczeliny, braki przetopu itp.
Metody
[edytuj | edytuj kod]Metody stosowane w defektoskopii:
- Metody elektromagnetyczne – umożliwiają badanie materiałów metalicznych
- metody elektryczne – analiza przepływu prądu w badanym obiekcie (oporowa) i skutków, które wywołuje (indukcyjna, termoelektryczna)
- metody magnetyczne – analiza stałego lub wolnozmiennego pola magnetycznego na powierzchni lub w pobliżu badanego przedmiotu (np. defektoskopia magnetyczna proszkowa)
- Metody radiologiczne
- defektoskopia rentgenowska (rentgenografia) – wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie
- defektoskopia gamma (gammagrafia) – wykorzystująca promieniowanie gamma[1].
- Metody ultradźwiękowe i akustyczne – defektoskopia ultradźwiękowa, np. wykrywanie pęknięć obręczy kół kolejowych
- metoda echa
- metoda cienia
- metoda rezonansowa
- Inne metody
- metody penetracyjne
- metody termograficzne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Płochocki 1963 ↓, s. 7–16.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa: Poradnik inżyniera. Zastosowania elektroniki. WNT, 1975. Rozdz. Badania nieniszczące. s. 321–399.
- Ryszard Szepke: 1000 słów o atomie i technice jądrowej. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06723-6. (pol.).
- Zbigniew Płochocki. Betatron. Transformator do przyspieszania elektronów. „Młody Technik nr 5 (178) maj 1963”, s. 7–16, 1963. Warszawa.